Openingshandelingen van het kunstwerk binnen verricht
Woensdag 27 november storm op komst, code oranje. Dit noodzaakte de organisatie om de openingshandeling van het kunstwerk en het terrein rond museum De Proefkolonie binnen te verrichten.
Minne Wiersma, directeur van de Maatschappij van Weldadigheid, memoreert dat in 2017 het bestemmingsplan werd goedgekeurd en dat er veel hobbels genomen moesten worden voordat het huidige resultaat bereikt was. Zowel in het terrein als in het kunstwerk komen de kenmerken de rechte lijnen van de kolonie terug. Gedeputeerde Otter van de Provincie Drenthe is de vierde gedeputeerde die betrokken was bij de totstandkoming van dit hele project. Hij benoemt de waarde hiervan voor zowel Drenthe, Westerveld als voor Frederiksoord. Wethouder Schoenmaker, van de gemeente Westerveld, werkte in een ververleden bij taxibedrijf Menger. Hij merkte het grote verschil in de houding van de bevolking ten opzichte van de geschiedenis van Frederiksoord toen en nu. Destijds leefde de geschiedenis amper en van trots was al helemaal geen sprake. Nu staat Frederiksoord bekend om zijn bijzondere historie, te zien in museum De Proefkolonie en in het landschap met de historische panden. De status van Werelderfgoed draagt hier ook aan bij.
Kunstenares en architect Ricky Rijkenberg kreeg de opdracht van de provincie om een kunstwerk te ontwerpen ter gelegenheid van het 200-jarig bestaan van de Maatschappij van Weldadigheid. In haar zwartstalen kunstwerk, ‘illusie van regelmaat’, komen de strakke lanenstructuur, de ritmiek en de vorm van de koloniehuisjes, het laag, hoog, de rangen en standen terug. De vrije kolonie, maar wat is die vrijheid binnen een kader van donkere lijnen?
Loop erdoor of er omheen dan levert het steeds een ander perspectief op. Ze zegt: ‘Ga er middenin staan en duik in deze fascinerende geschiedenis’. Hellen Abma van Kunst en Cultuur Drenthe draagt tot slot een gedicht voor dat speciaal voor deze gelegenheid is geschreven door dichteres Eva Broekman.
| Ze danst voorzichtig om de keukentafel ‘Ik heb je lief’ fluistert ze en ze lacht want er is hoop, en je leert dat je daardoor in een moeilijk bestaan ook lief kan hebben een dak kan hebben, 4 muren als kaders om je leefwereld kan hebben, structuur en een blik op de toekomst en je houdt haar hand vast, dit keer niet om elkaar warm te houden, maar om liefde door te geven, is wat je jezelf vertelt en je ziet dat de oogst toch wat tegenvalt, zoals het vorig jaar al tegenviel maar het geeft niet want je hebt een thuis, dus houdt je je groot, draag je de kleding zoals het hoort, werk je hard zoals het hoort, eet je wat de pot schaft zoals het hoort, ben je op tijd, doe je het huishouden, stuur je de kinderen naar school zoals het hoort, en je knijpt je handen daarvoor dicht zoals het hoort, ook al weet je diep vanbinnen dat de echte leerschool het leven is een leven dat sinds kort omkaderd wordt in alle mogelijke vormen maar als de oogst blijft tegenvallen zullen de kaders steeds meer wankelen, zal het fundament gemaakt van hoop de muren steeds minder goed kunnen dragen en je hebt versleten gedachtes over “ooit dan..”, want je hebt ze te vaak gedacht, je hebt ze afgedragen, net als je kleding alsof het steeds harder is gaan waaien en jij de enige bent die beseft dat je die muren bij elkaar moet houden, zodat – je huis – je kaders – je leefwereld niet uiteenvallen en ze danst steeds iets minder vaak om de keukentafel – dat deed ze vroeger nog elke avond – nu alleen nog als ze weet dat jij het nodig hebt om iemand te zien dansen, in (Godsnaam) op zijn minst één iemand te zien dansen en je ziet dat de oogst tegenvalt zoals het vorig jaar al tegenviel en het jaar daarvoor en het jaar daarvoor en er komen groeven in je huid – wees bang voor aardbevingsgevaar want je huid verschuift als je lacht, dus doe je dat ook steeds minder en de schulden groeien en je spreekt steeds minder je begint te snappen hoeveel verdriet er schuilgaat in de woordeloosheid van het alles je houdt je vast aan de hoop van succesverhalen van mensen die het gelukt is om een goed bestaan op te bouwen, die de belofte van de Maatschappij van Weldadigheid zijn nagekomen de laatste keer dat ze danste om de keukentafel is nu een jaar geleden je eet wat de pot schaft – zoals het hoort – maar de pot schaft steeds minder en de schulden groeien en dat fundament van hoop begint steeds verder af te brokkelen en een voor een storten de muren van je huis in vallen de kaders uit elkaar maar je vertelt jezelf dat je gelukkig bent want je bent ook dankbaar voor het dak dat nog ergens metaforisch boven je hoofd hangt en voor je kinderen die naar school kunnen en kansen hebben die jij nooit gehad hebt: ze kunnen boer worden als ze willen, ze kunnen handen vasthouden om liefde door te geven in plaats van om elkaar warm te houden, omdat ze weten hoe het is om een warm bad te hebben – je leert dat een warm bad meer is dan alleen een kuip met water en je slikt die versleten gedachtes weg, samen met de aardappelen bij het avondeten, maar het zijn er nu echt te weinig voor haar om nog te dansen ze heeft de energie niet meer en ook al ben je dankbaar voor dat wat er wel is het doet ook pijn om je te laten definiëren door een raamwerk dat op losse schroeven staat en ze danst niet meer en jij lacht niet meer en je kan er niks aan doen je kan er niks aandoen. |
Laatste aanpassing: 19 december 2024